Դու մենակ չես. լեյկոզը հաղթահարած 12-ամյա Ռուբենը հոգնել է հիվանդանոցից ու կարոտել Ջավախքը
ԵՐԵՎԱՆ, 7 դեկտեմբերի — Sputnik, Նանա Մարտիրոսյան. Ռուբեն Հակոբյանը «ո՞վ ես դու» հարցին հստակ պատասխան է տալիս` «ես ես եմ»։ Հետո սկսում է պատմել` ընկերներն իրեն Ռուբ, Ռուբոշ, Ռուբեշտեյն են կոչում, ինքը տասներկու տարեկան է ու ծնվել է Ջավախքում։ Մեկ տարի առաջ բուժում ստանալու համար տեղափոխվել է Երևան։ Երկընտրանքի առաջ էր կանգնած` բուժվել Թբիլիսիում, թե Երևանում։ Ընտրեց Երևանը, չի զղջում, բայց Ջավախքը շատ է կարոտել։ Ծննդավայրի մասին խոսելիս հուզվում է ու թախծոտ ժպտում։
Անկեղծանում է` հոգնել է հիվանդանոցներից ու բուժումներից, շատ կուզեր տանը հայտնվել, որտեղ իրեն սպասում են տատիկ–պապիկներն ու Ջեկո անունով շնիկը։ Մի պահ լռում է, հետո պատմում, որ օրեր առաջ ստացել է հերթական հետազոտության պատասխանը: Սուր լիմֆոբլաստային լեյկոզը կարծես հաղթահարված է։ Եթե գերմանական հիվանդանոց ուղարկված հետազոտության պատասխաններն էլ նույնքան լավը լինեն, ապա կարող է վերադառնալ ծննդավայր։
Նրա մայրը` Արմենուհին, վստահ է, որ գերմանացի մասնագետներն էլ խնդիրներ չեն գտնի, քանի–որ որդին վերջնականապես առողջացել է։ Նա աշխատում է ուժեղ լինել ու միայն դրականի մասին մտածել, ավելին` ամուսնուն էլ է սիրտ տալիս։ Ասում է` տղամարդիկ ավելի ծանր են ամեն ինչ տանում. կանայք ավելի տոկուն են։
«Ես սովորական մրսածության նման էի վերաբերվում հիվանդությանը։ Բայց շատ ծանր էր, երբ Ռուբենս հարցնում էր. «Մամա, իմը լեյկոզ է, գիտեմ, իսկ այդ քաղցկեղն ինչ է, որ բոլորը վախենում են»», – պատմում է Արմենուհին, հուզմունքը զսպելով։
Բայց առավել դժվար է զսպել հուզմունքը, երբ Ռուբենը փիլիսոփայորեն է սկսում մտորել։ Ասում է` սերը երջանկություն է, իսկ ինքը հենց հիմա ու այստեղ երջանիկ է, որովհետև իրեն սիրում են ու ամենակարևորը` ինքը առողջ է։ Հետո հիշում է, երբ եկավ հիվանդանոց ամեն ինչ ֆիլմի նման էր` իրեն մի բաժանմունքից մյուսն էին տեղափոխում, անընդհատ բժիշկների դեմքեր էին փոխվում ու տարբեր բժշկական միջամտություններ անում։
«Չեմ ուզում բժիշկ դառնալ։ Կարևոր գործ է, բայց իմը չէ։ Շատ ծանր է։ Իսկ ես կա՛մ մաթեմատիկոս կլինեմ, կա՛մ ինժեներ, որը ռոբոտաշինությամբ կզբաղվի»,- ասում է Ռուբենը։
Նա նաև երազում է անմարդաբնակ կղզում հայտնվել, որովհետև էքստրիմի սիրահար է։ Անգամ մտածել է` ինչ կտաներ հետը` լուցկի, ջուր ու դանակ։ Դեմ չէր լինի, որ ինչ–որ մեկը ընկերակցեր իրեն։ Կոնկրետ մարդու անուն չի տալիս, բայց կուզեր հմուտ մեկը լիներ, ով վայրի բնության մեջ ապրելու կանոններին կտիրապետեր։ Կա պարտադիր պայման, այդ մարդը պետք է միշտ ուրախ լինի։ Իր նման էլի։
«Ես տխուր չեմ լինում։ Պետք է միշտ ուրախ լինել, ուղղակի ու անպատճառ», – ասում է նա։
աղբյուրը` /m.armeniasputnik.am/
